Historia tej metody sięga do teorii warunkowania sprawczego Skinnera i wiąże się z teorią Neala E. Millera, zgodnie z którą autonomiczny układ nerwowy może być w pewnym stopniu kontrolowany. W roku 1958 na Uniwersytecie San Francisco Joe Kamiya rozpoczął, pracę ze sprzężeniem zwrotnym EEG w rytmie fal alfa (trening prowadzący do relaksacji). W latach 80-tych alfa-feedback ożył na nowo, w związku z nowymi terapiami dla stanów uzależnień, w tym alkoholu i narkotyków. Powstaje protokół treningowy – Peniston & Kulkosky. Istotny wpływ na rozwój metody mają prace prowadzone przez prof. Barrego Stermana dla amerykańskiego ośrodka lotów kosmicznych NASA. Badania Stermana doprowadziły do konkluzji: trening SMR powoduje zmniejszenie występowania napadów u osób cierpiących na epilepsję (60% redukcja napadów – studium przypadku). Liczne dalsze eksperymenty także innych instytucji potwierdziły skuteczność treningu SMR w leczeniu padaczki. Problemem nadpobudliwości zajął się – dr Joel Lubar – jeden ze współpracowników Stermana W swojej pracy dowiódł on, że metoda EEG Biofeedback jest wskazana nie tylko w terapii dzieci z ADHD, ale również ludzi z zaburzeniami koncentracji uwagi bez nadpobudliwości psychoruchowej oraz zaburzeniami procesu uczenia się (ADD).
W rozwoju tego systemu wydzielić można okresy:
– przednaukowy (Elmer Green, Gary E. Schwartz), (jako rodzaj alchemii cybernetycznej, czyli magicznego środka łączącego człowieka i maszynę, inaczej: cyborgizacja jaźni (ja, podmiot),
– badań „utajonych” (Barry Sterman; NASA),
– eksplozji komercyjnej (Joel Lubar),
– krytyki eksplozji komercyjnej (Soňa Nevšímalová),
– przeformułowania głównych podstaw (Chris van der Linden, Vincent J. Monastra).